.gif)
Q. ශ්රද්ධාව හා ප්රඥාව අතර තිබෙන සම්බන්ධය පැහැදිලි කරන්න පුලුවන්ද?
A. සාමාන්‍යයෙන් (ඕනෑවට වැඩිය), ප්රඥාව අඩු වෙලා ශ්රද්ධාව වැඩි වුණා ම, අනවශ්‍ය තැන දීත් / අනවශ්‍ය ලෙස (සිතන් / කයින් / වචනයෙන්) පැහැදෙනවා / ක්‍රියා කරනවා; ප්රඥාව වැඩි වෙලා, ඒ සමඟ ශ්රද්ධාව අඩු වුනොත් (සිතන් / කයින් / වචනයෙන්) කට්ට-කපටි-කෛරාටික වෙනවා / ලෙස ක්‍රියා කරනවා.
එහෙත්, ඉන්ද්‍රිය ධර්ම වශයෙන් හා කුසල් සිත්වල ශ්රද්ධාව හා ප්රඥාව අඩු-වැඩි (/ යෙදීම්-නොයෙදීම්) වශයෙන් යෙදේ.
ඒ වගේ ම, සාමාන්‍යයෙන්, ශ්රද්ධාව හා ප්රඥාව ස්ථීර වෙන්නට (නොසැලී / නොසෙල් වී පවතින්නට) නම්, සෝතාපන්න විය යුතු ම යි.
S. "මෙහි කිය යුත්තෙක් ඇති. මේ සමත්‍ව සම්පාදනයෙන් විශේෂයෙන් ප්‍ර‍ශස්ත වන්නේ ශ්‍ර‍ද්ධා - ප්‍ර‍ඥා දෙදෙනාගේ ද, වීර්‍ය්‍ය - ප්‍ර‍ඥා දෙදෙනාගේ ද සමත්‍ව සම්පාදනය යි. යමකු ගේ ශ්රද්ධාව බලවත් වැ ප්රඥාව දුර්බල විණි නම් හෙතෙමේ මුද්ධප්පසන්න වේ. හේ අස්ථානයෙහි ද පහදින්නේ ය. යමකුගේ ප්රඥාව බලවත් වැ ශ්රද්ධාව දුර්බල විනි නම් හෙතෙමේ කෛරාටික පක්‍ෂය භජනය කරන්නේ ය. (සිත් උපන් පමණින් ම කුසල් වෙයි. දන් ආදිය දීමෙන් කටයුතු කිමැ යි.) බෙහෙදින් හටගත් රෝගය මෙන් හෙතෙමේ අතේකිච්ඡ වේ හෙවත් පිළියම් කට හැක්කේ නොවේ. ශ්‍ර‍ද්ධා-ප්‍ර‍ඥා දෙක සම කල්හි ස්ථානයෙහි ම පහදින්නේ ය."
T. # මෙය ද කියවන්න.
